Echte winteren wil het niet dit seizoen. De temperaturen zijn, in mijn ogen dan, frisjes en totaal niet koud te noemen.
De meesten zullen daar anders over denken, zoals ook mijn lieve man, die het erg koud heeft. Lief als ik soms ben vraag ik hem of ik de elektrische deken op bed zal leggen, dan is het ’s avonds niet zo koud. Natúúrlijk was dat niet nodig.
Tot ik hem toch een keer had neergelegd, overdwars op bed, zodat onze ruggen er beiden plezier van hadden. De diepe zucht naast me met een “wat is dat lekker warm” zei me genoeg. Nu leg ik dat ding elke avond even neer.
Tot mijn grote verbazing reageert mijn lijf er ook positief op. De arthrose in mijn rechter heup doet minder pijn. Ik kan niet meer op de rechter zij liggen, maar rug en linker zij lukt prima. Maar minder pijn is ook wel fijn, net als voor de geïrriteerde rechter schouder, daar heb ik bijna geen last meer van.
Die deken er maar bij houden? Wat mij betreft hoeft het niet, maar ik doe het voor manlief natuurlijk wel. Het t-shirt wat ik de afgelopen weken droeg tijdens het slapen, ligt nu in een hoek te wachten tot het weer écht koud is.
Bij een temperatuur van 7-8° heb ik het niet meer koud, verlang ik terug naar mijn teenslippers, jas uit en op de fiets boodschappen doen. Mijn sloffen heb ik soms aan, meestal loop ik weer op blote voeten, ook buiten (sneeuw of geen sneeuw, wel lekker koud aan de voeten). In de schoenenkast roepen de slippers alweer.
Deze week voor het eerst zonder jas met manlief en dochter naar Intratuin geweest. Ze hadden niet eens in de gaten dat ik geen dikke winterjas aan had.
Op de fiets heb ik de jas aan, maar doe hem niet dicht, laat de wind er maar mee spelen.
En toch vind ik dit mooi weer. Ik voel dat mijn longen goed reageren en kan ademen zonder pijn. De beroemde Mack waar ik al eens over geschreven heb, is nu weg. Hem kennende komt hij over een paar maanden weer terug, maar nu geniet ik van zijn afwezigheid en kan écht genieten nu.
Mijn lichamelijke klachten zijn er nog en zullen natuurlijk nooit meer weggaan, maar mijn lijf kan er op dit moment goed mee omgaan en ik heb dan ook regelmatig het gevoel van “stel je niet aan, je bent niet ziek”!
Tot het warmer word en ik dus wél ziek ben, maar dat duurt nog even een paar maanden, nu leef ik op dit moment en ik geniet ervan. Zo toch maar even mijn slippers uit de kast halen.
Mijn leven met sarco 