Eindelijk begint het “gewone” leven weer na alle feestelijkheden de afgelopen weken.
De Kerst is geweest, de jaarwisseling ook en zelfs mijn 57e verjaardag hebben we achter de rug. Ik heb altijd gezegd dat ik 100 word en ben dus al over de helft.
Hoe fijn, gezellig en leuk de afgelopen weken ook waren, ik ben blij dat we nu weer rust hebben. Ik heb het trainen bij fysio gemist en mag gelukkig dinsdag weer beginnen.
Dat wil zeggen: als ik me goed voel. Ik ben op dit moment ontzettend moe en wil eigenlijk alleen maar liggen en slapen. Mijn lijf doet echt pijn: rechter schouder en -heup zitten niet goed in elkaar. De heup is versleten en de schouder geïrriteerd. Morgen bij dry needling peut even kijken of hij wat aan de pijn kan doen.
Zoals ik me nu voel, verlang ik naar heftige pijnstillers en vooral slaap. En we zouden vandaag de versieringen van de Kerst opruimen. Gelukkig is manlief zelf ook doodmoe en heeft er even geen zin.
Een rustdag nemen dus. Maar in mijn hoofd is het niet rustig. Er spookt door mijn hoofd dat dit nog gebeuren moet en dat ook. En die dingen kunnen makkelijk een paar dagen wachten. Waarom spookt het dan door mijn hoofd?
Omdat ik weer bezig wil zijn. Niks niet meer luiwammessen, actief zijn. En dat ben ik komende dagen zeer zeker.
Morgen naar dry needling fietsen, is toch zeker 20 minuten en daarna weer terug naar huis. Dinsdag mag ik eindelijk na twee weken rust weer naar fysio om aan de conditie te werken. Of ik daar zin in heb? Ja, ontzettend veel zin. En toch ook niet.
Ik ben op dit moment gewoon te moe, maar weet ook dat ik dinsdag moe én voldaan weer thuis zal komen van het trainen. Gewoon rustig aan doen met de oefeningen en weer langzaam aan opbouwen.
De eerste ziekenhuis afspraken voor dit jaar komen ook weer dichterbij. Ja, dat blijft ook weer gewoon doorgaan. We gaan nu kijken wat dit jaar ons brengt.
Mijn leven met sarco 