Gelukkig moe

De titel van dit stuk klinkt raar, maar ik ben tóch gelukkig en moe.

Hoe dan kan is heel eenvoudig: zaterdag waren mijn grote liefde en ik 18 jaar getrouwd. Helaas was hij die dag de hele dag onderweg bij klanten en kwam pas laat en moe weer thuis.

We zouden die avond uit eten gaan, maar dat lukte dus niet. Zegt onze dochter dat haar vriend de zondag zou komen en zij met hun tweetjes wel op onze hond konden letten en dat wij eindelijk eens een keer een dagje uit moesten gaan, samen dus en zonder haar.

Leuk idee en we wisten direct dat we naar Bloemendaal aan het strand zouden gaan wandelen. Koffie en broodje nemen bij een restaurant direct aan het strand, waar we al vaker zijn geweest want daar kun je goed eten en drinken en je uitzicht naar buiten is geweldig mooi.

Maar zou dat voor mijn vermoeide lijf wel haalbaar zijn? Maandag moet ik immers op de fiets naar Zevenaar (20 minuten heen en daarna ook weer terug) en dinsdag fysio.

Weet je wat? Het is onze dag en wat mijn lijf daarna gaat doen, merken we dan vanzelf wel weer.

Na een vervelende rit (zondagsrijders die denken dat de A12 voor hen alleen is) kwamen we in Bloemendaal aan. Broodje kroket en wat drinken en dan het strand op.

Wat een lekker weer is het en het is niet druk. Schoenen uit en op blote voeten (ik heb bijna altijd blote voeten, hekel aan schoenen) op het strand lopen. De golven komen er aan, maar om die te bereiken moet je wat verder lopen, het was eb. Dat koude water over je voeten, zalig gevoel is dat. Word je direct wakker van en dan lopen we weer verder en komen terecht bij een mui op het strand. Daar staat water in en dat is door de zon mooi warm.

Na twee uur begon ik moeite te hebben met mijn evenwicht en werd ik duizelig. Manlief neemt mijn arm en steunt me. Dat loopt ook lekker, vooral in de branding. Wie het eerste een natte broek heeft van de golven. Hij won!

Langzaam teruggelopen richting de auto. Eventjes werd het me teveel en stopten we, zijn armen om me heen en heel even een huilbui gehad. Dan verder naar de auto en naar huis. Ben te moe om daar te blijven en uit eten te gaan samen.

Thuis zijn dochter en vriend aan het bedenken wat ze zullen eten en zijn geschrokken dat we vóór het eten thuis zijn, nu heeft ze niet genoeg in huis. De Chinees om de hoek heeft genoeg, dus probleem opgelost. 

Die nacht ben ik volgens mij bewusteloos geweest. Wat heb ik heerlijk geslapen. In ene ruk door tot de wekker ging om 7 uur. Ik moest naar dry needling en omdat ik op de fiets zou gaan, moest ik wat eerder opstaan. 20 minuten gefietst en boodschappen gedaan, dan dry needling en weer terug fietsen.

Nu ben ik toch echt wel moe. Morgen heb ik training bij fysio. Ik weet nu al dat ze me geen cardio laat doen omdat ik dan teveel verg van mezelf. Heeft ze gelijk in.

En wat er morgen ook gebeurd en hoe mijn lijf hierop gaat reageren, ik heb een super weekend gehad. We hebben er beiden van genoten. 

Zelfs als ik de komende dagen van de sarco rustig aan moet doen, ik zal met een gelukkig gevoel en een lach terug denken en nagenieten van dit weekend. Mijn gevoel is nu dus gelukkig en moe.